Grodzisk: z historii ulicy Powstańców Chocieszyńskich. Nasi regionaliści znów przygotowali dla nas ciekawą opowieść

Ulica Chocieszyńskich to jedna z najmłodszych, najdłuższych i reprezentacyjnych ulic Grodziska. Pierwotnie był to polny zadrzewiony trakt, który prowadził w stronę Buku, a w okresie Wiosny Ludów 1848 został wykorzystany przez Prusaków jako jeden z kierunków ataku na miasto.

Początkowo ulica nosiła nazwę Grąblewskiej. Łatwo się domyślić, że nazwa wzięła się od wsi do której prowadziła. Od 1933 roku nazwano ją Powstańców Chocie-szyńskich.

Był to hołd ówczesnych władz Grodziska dla słynnego rodu grodziskich patriotów, walczących we wszystkich narodowych zrywach: Powstaniu Listopadowym w 1830 r., Powstaniu Styczniowym 1863 r., Wiośnie Ludów w 1848 r., oraz Powstaniu Wielkopolskim 1918 roku. Ród Chocieszyńskich nie tylko walczył, ale też zajmował się przemysłem, prowadząc browar produkujący własne Piwo Grodziskie.

Rozwój przemysłu

Pod koniec XIX wieku na skraju miasta zbudowano zakłady mięsne , co b yło dowodem na rozwojowy charakter ulicy. Prestiż jej wzrósł, gdy na przełomie lat 1920/30 zbudowano tu stadion miejski KS Dyskobolia oraz okazały dom dla urzędników miejskich, przy dzisiejszym rondzie „dwóch aptek”. Ulica była szeroka, zadrzewiona, przy której powstały również okazałe jak na tamte czasy tzw. wille kolejarzy oraz listonoszy /wysokie budynki przed stadionem/.

Przed wojną kolejarz czy listonosz to były bardzo prestiżowe i opłacalne finansowo zawody, stąd nazwa tej części budynków. Pobudowane domy nadały ulicy nowy wygląd architektoniczny, który odpowiadał charakterowi zabudowy miejskiej klasy średniej w Europie Zachodniej.

Boom inwestycyjny

Po wojnie ulica praktycznie kończyła się przed torami, dalej ciągnęły się pola, działki, a na samym końcu, na wprost obecnego przystanku Grąblewo i nowych domów był duży sad owocowy PGR Ptaszkowo. Prestiżowy wizerunek ulicy trochę psuło nowe świńskie targowisko mieszczące się w okolicy dzisiejszych orlików.

Drugi boom inwestycyjny ulica przeżyła w latach 70. XX w., gdy do władzy doszedł E. Gierek. Charakterystyczne piętrowe „kostki” rosły jak grzyby po deszczu, a ulica zaczęła przypominać wielki plac budowy. Towarzyszył temu charakterystyczny rechot betoniarek, stuk przerzucanej cegły, szczęk rusztowań, przyklepywania „szypami” stropów.

Mimo że boom budowlany skończył się wraz z kryzysem lat 80., wkrótce przy ulicy i okolicy powstało wiele prywatnych małych zakładów. To na tej ulicy uruchomiono pierwszy prywatny sklep mięsny pana Wacława Bernata, przy którym ustawiały się poranne kolejki na wyroby mięsne bez kartek. Obok działały zakłady murarskie, tapicerskie, folie ogrodnicze i szklarnie, świniarnia i wkrótce firma Groclin przysiadła tuż obok.

Trzecia odsłona inwestycyjna wzdłuż ulicy miała miejsce po stanie wojennym. Mimo powszechnego kryzysu powstały w tym czasie pierwsze w Grodzisku nowoczesne szeregowce wzdłuż ul. Chocieszyńskich, dzisiejszej ul. 11 Listopada, oraz ulicy Nowaczyka. Inwestorami były grodziskie firmy m. in. popularne „Wody Grodziskie” oraz grodziska „komunalka”. Grodzisk wraz z ulicą przeżywał rozkwit i szykował się do tytułu socjalistycznego mistrza gospodarności.

Ciągły rozwój
W czasie świetności Groclinu i klubu Dyskobolia ulica Chocieszyńskich otarła się o wielki świat sportowo - towarzyski. Była świadkiem wielu uniesień piłkarskich, znanych osób goszczących na stadionie i w hotelu. Nie obce ulicy były przemarsze „kiboli” drużyn przeciwnych Dyskobolii całą szerokością jezdni z przejazdu kolejowego w Grąblewie na stadion z typowymi przyśpiewkami.

Lata świetności klubu piłkarskiego to okres rozwoju budownictwa mieszkaniowego wokół ul. Chocieszyńskich, który trwa nieprzerwanie od ponad 20 lat.

Dzisiaj dynamicznie rozwija się osiedle domków jednorodzinnych obejmują tereny dawnego sadu owocowego pomiędzy ul. Chocieszyńskich i polną drogą w Pantaleonowie.