Pani Helena Wyrwa z Kąkolewa obchodzi dziś setne urodziny. Jest najstarszą mieszkanką gminy Grodzisk

Obchody setnych urodzin Szanownej Jubilatki Heleny Wyrwy miały wyglądać całkiem inaczej. Do uroczystego przyjęcia od kilku miesięcy przygotowywała się najmłodsza córka Jolanta, która na co dzień z wielkim oddaniem opiekuje się swoją mamą. Plany te pokrzyżowała epidemia koronawirusa, co nie oznacza, że z tej wyjątkowej okazji o swojej mamie, babci, prababci i praprababci nie pamiętała rodzina, łącząc się we wspólnych życzeniach obecnością i myślami podczas mszy urodzinowej. Pamiętała o najstarszej mieszkance Kąkolewa społeczność wioski, która także zamówiła nabożeństwo. Życzenia przekazały władze gminy Grodzisk.

Dla pani Heleny, która w swoim życiu przeżyła i wojnę i trudne czasy powojenne, transformację i tyle innych wydarzeń, te gesty bliskości liczą się najbardziej. Choć dolegliwości nie pozwalają Jubilatce na aktywność zawsze dobrze wie, kto ją odwiedził, jakie życzenia złożył i zapewnia wszystkich o modlitwie.

Nasza Jubilatka urodziła się 11 maja 1920 roku w Borzysławiu. Mając cztery lata wraz z rodzicami i rodzeństwem przeprowadziła się do Kąkolewa i odtąd ta wieś stała się jej miejscem na ziemi. Podczas jednej z potańcówek poznała Ignacego. I jak wspominała niegdyś, ten pochodzący z Jażyńca młodzian nie dość, że świetnie tańczył, okazał się dobrym wyborem na wspólne życie. W 1941 roku wzięli ślub. Ciężką pracą na roli dorobili się swojego domu. To była ich chluba i satysfakcja. Radością były dzieci. Sześciu synów: Kazimierz, Bogdan, Ryszard, Stefan, Benedykt i Marek oraz dwie córki: Małgorzata i Jolanta. Nasza Jubilatka doczekała 13 wnucząt, 11 prawnuków i tyleż samo prawnuczek. Jest także praprababcią. Gdy wejdzie się do jej pokoju, ze zdjęć uśmiecha się ta liczna gromada.

Gdyby nie okoliczności, na rodzinnym zjeździe z okazji setnych urodzin babci Helenki zjawiłyby się tłumy. Najważniejsze jednak jest przecież zdrowie i trzeba wierzyć, że dane nam będzie się spotkać jeszcze w takim gronie. Dla mnie to postać szczególna, bo to moja babcia. W imieniu całej rodziny ściskam ją tu, na łamach gorąco. Widzisz babciu, doczekałaś tej setki. A, ile razy mówiłaś, że już nie wiesz czy dasz radę. Bądź silna i pełna optymizmu, byśmy mogli się spotkać na kolejnych urodzinach.