Browar na Starym Rynku nazywany także Browarem Św. Bernarda

Na przełomie XVIII i XIX wieku był to jeden z kilku browarów działających w mieście. Nie wiadomo dokładnie kto był właścicielem browaru, natomiast wiadomo, że na początku XIX wieku jego właścicielem był Starszy Bractwa Piwowarskiego Cichoszewski. W 1830 roku browar produkował piwo, które można było regularnie odbierać w poniedziałki i piątki z samego rana.

Popyt na piwo grodziskie musiał być wówczas bardzo duży, ponieważ „fury” z beczkami ustawiały się na Starym Rynku już kilka dni wcześniej. Podobno jego właściciele oraz dzierżawcy szczycili się faktem, że produkowane w nim piwo było oparte na tradycyjnej recepturze, a przede wszystkim na wodzie ze Studni Miejskiej Świętego Bernarda. W 1842 roku Browar został wydzierżawiony przez Hipolita Bibrowicza i Leona Kożyńskiego. Wówczas to w „Gazecie Wielkiego Księstwa Poznańskiego” z 27 kwietnia 1842 roku ukazało się następujące ogłoszenie:

„Browar tu w Grodzisku na Starym Rynku sytuowany, obywatela JP. Ciszewskiego własny, w którym od niepamiętnych czasów powszechnie znane Grodziskie Piwo się robi, zadierżawiliśmy od niedawnego czasu. O tem donoszę szanownej Publiczności uniżenie zaręczamy, że do naszej fabrykacji i najlepszych materiałów używamy, dlaczego też za dobroć jego ręczymy i zarazem upraszamy, nas swemi poleceniami zaszczycić. W każdy wtorek z rana jest świeże piwo”.

Prawdopodobnie po roku 1850 browar stał się własnością Hipolita Bibrowicza, który być może nabył go zaraz po śmierci Ciszewskiego. W każdym razie już w roku 1860 Bibrowicz w ogłoszeniach prasowych podawał się jako właściciel browaru z wieloletnim doświadczeniem piwowarskim. W rękach rodziny Bibrowiczów browar pozostawał praktycznie do końca swojego istnienia. W 1868 roku browar Hipolita Bibrowicza był jednym z czterech browarów istniejących w Grodzisku obok browaru W. Szymanowskiego, Ernesta Habecka i Carla Baenischa.

Pod koniec XIX wieku browar Bibrowicza popadał w coraz większe kłopoty finansowe spowodowane między innymi ogromna konkurencją ze strony rozrastających się browarów niemieckich. W roku 1874 należał już do jednego z dwóch browarów, które czerpały jeszcze wodę do produkcji piwa grodziskiego ze studni miejskiej na Starym Rynku. Rozrastające się wówczas browary Carla Banischa i Theodora Grünberga czerpały już wodę z własnych ujęć. Pod koniec XIX wieku browar Bibrowicza został przyjęty przez niemieckich właścicieli grodziskich browarów, którzy prawdopodobnie w roku 1901 postanowili go rozebrać.

Browar na Starym Rynku często określany był Browarem św. Bernarda, prawdopodobnie z uwagi na bliskość studni nazywanej tradycyjnie Studnią Św. Bernarda. Po jego rozebraniu schedę Browaru św. Bernarda przejął powstały 1 listopada 1888 roku browar należący do rodziny Chocieszyńskich, który po licznych przekształceniach własnościowych przyjął w 1912 roku nazwę: „Browar Świętego Bernarda”.